मनाउन नसकेको सुहागरात

पनि मेरो क्लासमा मसँगै पढ्ने साथी थिएँ । हामी हाम्रो गाउँको स्कुलमा सँगै पढ्थ्यौं । हामी दुबैले एसएलसी पनि राम्रोसँग पास गर्यौं । कक्षा ११ सुरू भयो, नितेस र म दिन प्रतिदिन धेरै नजिक हुँदै गयौँ, हामी दुर्इका बीच प्रेमको आकुरा पलाउन सुरू भयो । हामी साथीबाट बिस्तारै प्रेमी-प्रेमिकामा परिणत भयौं ।
हरेक शनिबार हामी डेटिंग जान्थ्यौं । समय बित्दै गयो । हामी दुईको प्रेम झन् झन् झाँगिदै गयो, जब हामी डेटिंग गएको बेला संगै हुन्थ्यौं, नितेसले मेरो कपाल सुम्सुम्याउँदै भन्थे- ऋतु म तिम्रो साथभन्दा टाढा कहिले पनि हुन सक्दिन । तिमी मेरो धड्कनमा हौं, तिमी नै मेरो संसार हौ,  तिमी नै मेरो जिन्दगि हौ भन्थे । हामी दुईले हात समातेर जुनीजुनीसँगै मर्ने सँगै बाँच्ने बाचा गरेका थियौं । मलाई पनि नितेसको अंगालोमा हराई रहुँ जस्तो हुन्थ्यो ।
एक दिन नितेसलाई नदेख्दा यो संसारमा एक्लो भएको महसुस हुन्थ्यो ! हामी दुइको प्रेम दिनप्रतिदिन लैला–मज्नुको जस्तो गहिरिँदै गइरहेको थियो । मलाई नितेसबिनाको जिन्दगी कल्पना गर्न पनि गाह्रो हुन्थ्यो । जब नितेस र म भेट हुन्थ्यौ, संसारको सबै कुरा बिर्सी हामी दुर्इ छुटै संसारमा हराउँथ्यौ । हाम्रो प्रेमलाई देखेर होला यी सुन्दर प्रकृति एबं मानिसहरूले पनि डाहा गरिरहेको भान हुन्थ्यो । हाम्रो प्रेमको चर्चा गाउँघरतिर पनि चल्न थाल्यो ।
हामी बीचको सम्बन्ध घरपरिवारले पनि सुइँको पाएछन् । नितेस गरिब घरको छोरा थिएँ, जात पनि नमिल्ने यसैकारणले मलाई छिटो अर्को ठाउँमा विवाह गरिदिने मनसाय मेरो घर परिवारमा भयो । यतिकैमा मेरो विवाहको लागि पोखराबाट कुरा चल्न थाल्यो, आफ्नो ब्राह्मण जातको राम्रो घरपरिवार राम्रो केटाको कुरा आएपछि मलाई मेरो बाबा, मामुले मन पराएको केटासँग विवाह गरिदिने निर्णय गर्नुभयो । मैले विवाह अस्वीकार गरे, बाबा मामु निकै चिन्तित हुनुभयो । हामीले खोजेको केटासँग विवाह नगरे म आत्महत्या गरिदिन्छु भन्दै मामु रुन लाग्नुभयो । म दोधारमा परेँ आफ्नो प्रेमीलाई छोडम् कि लालनपालन गरी शिक्षादिक्षा दिई १० महिना गर्भमा राखी जन्म दिने आमालाई आत्महत्या गर्न दिउँ, मेरो मनमा ठूला् अन्तरद्वन्द चल्न थाल्यो । मलाई निर्णय गर्न निकै गाह्रो भयो । म पनि मेरो कारणले आफूलाई जन्म दिने आमाको आत्महत्या कसरी हेर्न सकुँ !
घरपरिवाबाट मलाई निकै दबाब आयो, अन्तिममा मलाई बाध्यतामा पारी बाबा-मामुले खोजेको केटासँग विवाह गर्ने निर्णय भयो, म आकाशबाट खसेको जस्तो भएँ । म मेरो प्राण प्यारो नितेसभन्दा टाढा हुन कसरी सक्थेँ र ! मेरो लागि विवाह पनि कुनै ठूलो सजायँ भयो । नितेस पनि मेरो विवाहको कुराले पागल जस्तो भएका थिए । मेरो हात समाएर ऋतु तिमीबिना म बाँच्न सक्दिन भन्दै बिलौना गरेर रुन लागे ।
म के गरौं ? मेरो जीवनमा ठूलो पहाड बनी आएको समस्यालाई मसँग कुनै विकल्प थिएन । मेरो मनभित्रको आधीबेहरीको बाबजुत पनि मेरो विवाह पोखराको सुमन नामको केटासँग तय भयो । विवाहको दिन तोकियो । विवाह भब्य रुपमा सम्पन्न भयो । म सुमनको बेहुली भएँ, म सुमनको घरमा बुहारी बनी भित्रिन पुगे । सबै घरपरिवारले कति सुन्दर बुहारी कति लक्षिनकी रहिछन् भनी प्रसंसा गर्न थाले । मलाई देखेर सबै परिवार खुसी थिए । सुमन पनि निकै खुसी भएका थिए । यतिकैमा राति भयो, मलाई सुमनको साथ सुहागरात मनाउनु पर्ने भयो । बिचार सुमन उनको के नै दोष थियो र ? उनले कस्तो सपना म भरि बुनेका थिए होलान ! म र सुमनको एउटै बिस्तरामा रात बित्यो ।
सुमन मनभरिका आफ्ना भावना मलाई वर्षाउन खोज्थे, तर पनि म सुमनको न्यायो अंगालोमा बाँधिन सकिन । सुमनले पनि मलाई कुनै करकाप-जबर्जस्ती गरेनन् । सुहागरात पनि निरस र अपुरो भयो । सुहागरातमा पनि म मेरो प्राण प्यारो नितेसलाई सम्झेर तड्पीरहेकी थिएँ । मेरो मन मस्तिष्कमा नितेसको बास थियो । कसरी म सुमनसँग सुहागरात मनाउन सक्थेँ र ! नितेसबिना मेरो संसार अन्धकार भएको थियो । मुटु त एउटा हुँदोरहेछ, एउटा मुटु कसैलाई दिइसकेकी थिएँ, फेरि कसैलाई दिन नसकिने रहेछ । मेरो मनमा उथलपुथल भुइँचालो गइरहेको थियो । ती पोखराका सुन्दर प्रकृतिले मेरो मनभित्रको उथलपुथललाई बुझ्न खोजिरहेको भान हुन्थ्यो । सुमनको अतिसुन्दर महल मेरो लागि मसान घरजस्तै भएको थियो । मेरो आँखामा वर्षाको झरीजस्तै झरी बर्सिरहेको थियो । मेरो मन केही गरे पनि खुसी हुन सकेन । सुमन मेरो खुसीको लागि धेरै ठाउँ घुमाउन लैजान्थे । पोखराको सुन्दर प्रकृति र सुन्दर सहरभित्र म आफै हराइरहेको महसुस हुन्थ्यो । केही गरे पनि म खुसी हुन सकिनँ ।
धेरै रातहरू सुमनको साथ बित्यो, म कहिले पनि सुमनको न्यायो अंगालोमा बाँधिन सकिन । सुमन मेरो मन जित्न धेरै कोसिस गर्थे, उनको मनभरिको भाबना र चाहना मलाई वर्षाएका हुन्थे, तर पनि मेरो मनले सुमनलार्इ स्वीकार गर्न सकेन । यस्तै ६ महिना बित्यो, सुमनको सिन्दुरले मात्र मलाई रंगायो । सुमनको निर्दोष भावनाले मलाई रंगाउन सकेन । म आफूले आफैलाई प्रश्न गर्थेँ- किन सुमनको विशाल एकोहोरो मायालाई मेरो मनले तिरस्कार गरिरहेछ ? बिचरा सुमनको के नै दोष थियो र ? मेरो नितेससँग फोनमा कुरा भइरहन्थ्यो । मेरो बेहाल देखेर नितेस निकै दुःखी हुन्थे ।
ऋतु ! तिमी सुमनको भइसक्यौ, सुमनसँग खुसी भएर बस, म जतिसुकै घाइते भएपनि तिम्रो खुसी मेरो खुसी हो, ऋतु ! तिमीले आफूलाई सम्हाल भनि नितेसले सम्झाउँथे । तर, पनि नितेससंगको प्रेम झनै मेरो विवाह पश्चात नटुट्ने डोरी जसरी लम्बिदै गयो । सागरसरी गहिरिँदै गयो । यतिकैमा मेरो बीएको परीक्षा आयो । मैले चितवन माइतीमा गएर परीक्षा दिनुपर्ने भयो । म माइत गएँ । परीक्षा पनि दिएर सकियो । मेरो नितेससँग धेरैजसो भेट भइरहन थाल्यो । म फेरि नितेसको न्यानो अंगालोमा हराउन थालेँ । साँच्चिनै यो मनले नितेसको न्यानो अंगालोबाट अलग हुन चाएन ।
हामी दुवै छुट्टिन नसक्ने अवस्था भयो । फेरि हाम्रो मिलन भयो, हामी दुवै सँगै जिन्दगी बिताउने निर्णयमा पुग्यौं । म नितेसको घरमा नितेसको जीवन साथी भएर एकसाथ हामी बस्न थाल्यौं । नितेससँगको साथ मेरो लागि स्वर्गसरी भयो । नितेससँगका मिठामिठा क्षण अतिनै रोमान्चक भए । म नितेसप्रति सदाको लागि समर्पित भएँ । यस्तै अति मिठो क्षण बिताउँदै थियौं ।
म लामो समयसम्म सुमनको घर पोखरा नफर्केपछि सुमन मलाई लिन चितवन मेरो माइती घर आएछन् । त्यस समय म सुमनको नभएर नितेसको भइसकेकी थिएँ । सुमन म प्रतिको एकोहोरो प्रेममा गहिरी सकेका रहेछन । जहिले पनि मसँग ‘ऋतु तिमी जस्ती अप्सरा जीवन साथी पाउनु मेरो भाग्य !’ भन्ने गर्थे । सुमनको एकोहोरो प्रेमले मलाई निकै आभारी बनाएको थियो । तर, के गर्ने साँच्चिनै मुटु त एउटा हुँदोरहेछ, एउटा मुटुलाई दुई ठाउँमा बाड्न नमिल्ने रहेछ ।
६ महिनाको सुमनसँगको साथमा मलाई सुमनले कहिले पनि मेरो ईच्छाबेगर कुनै दबाब दिएनन् । मेरो मन जित्न निकै कोसिस गरेका थिए । तर पनि मेरो मन मुटु कहिल्यै सुमनलाई दिन सकिनँ । कहिल्यै मेरो माया दिन सकिनँ । आखिर म मेरो प्रेमी नितेससँग साथ हुन पुगेँ । नितेसको प्रेममा रमाउन पुगेँ । नितेसको अंगालोमा हराउन पुगेँ । नितेससँग जिन्दगी बिताउने निर्णय गरेँ ।
यो सबै कुरा सुमनलाई थाहा भयो, सुमनले आफूलाई सम्हाल्न सकेनन् । उनले मलाई पत्र लेखे छन्– ‘मेरी प्राण प्यारी ऋतु… ! जन्मौ जन्म तिमीलाई प्यार, तिमीले जे गर्यौं राम्रो गर्यौं । तिम्रो केही दोष छैन । प्रिया, तिमी मेरो धड्कनमा हरदम रहने छौं । प्रिया, तिमी भौतिक रुपमा मेरो साथ नभए पनि मेरो प्रेम तिम्रो साथ सदासदाको लागि रहनेछ । मेरो सम्पूर्ण सम्पति ऋतुलाई दिनु ! ऋतुको कुनै दोष छैन’ भनी लेखेको पन्नाको पत्र सिरानीमा राखी बिस सेवन गरेर उनी सदासदाको लागि यो संसारबाट बिदा भए।
म मेरो नितेससँगको पुनर्मिलनले संसारको सबै कुरा बिर्सिएर रमाउँदै थिएँ । एक्कासी सुमनको मृत्युको खबरले मलाई आकाशबाट खसेको जस्तो भयो । म भाबबिभोर भएँ, सुमनले मप्रति गरेको मायालु व्यवहारले क्षतबिक्षत भएँ । सुमनले मायाको भिख मागे पनि मैले माया दिन सकिनँ । जीवनको भिख मागे जीवन दिन सकिनँ । उफ ! मलाई निकै पश्चाताप भयो, जिन्दगीभर पश्चाताप भइरहेको छ !

http://www.recentnepal.com/2014/10/blog-post_29.html

Katha sahi cha cyber nepali bro, yesto katha haru post gardie garu la..