मेरा लागि संसारमा बडेबडे विश्वयुद्धहरू, जनयुद्धहरू, साम्प्रदायिक तथा जातीय लडाइँहरू भएका छन्  । मेरै लागि संसारमा लाखौँकोे अकालमा ज्यान गयो, गइरहेको छ ।

संसारको अपार सुरक्षा प्राप्त्ा छ मलाई । विश्वको जुनसुकै कुनामा मलाई कुनै आपत् पर्‍यो भने बख्तरबन्द गाडीहरू बारुद बोकेर हाजिर हुन्छन् । मेरै सुरक्षार्थ राष्ट्रसङ्घका शान्ति सेनाहरू आँगनमै आउँछन् । सम्पन्न राष्ट्रहरू मलाई अनुदान दिएका दियै छन्, विपन्नहरू मेरै नाममा दान लिएका लियै छन् । संसारभर िलाखौँ सङ्घसंस्थाहरू मेरो जीवनस्तर उठाउन अहोरात्र खटेका छन् । मलाई खुवाउन, पियाउन वा चुठाउन मात्रै होइन, उस्तै परे आची धोइदिन पनि तयार छन् ।

मेरै अधिकार रक्षाका लागि संविधान र कानुन छन् । सांसद, मन्त्री र नेताहरू छन् । सेना, छापामार र गुरल्िलाहरू छन् । गोला, बारुद र अनेक हातहतियारहरू मेरै सुरक्षाका लागि तैनाथ छन् । बाइबल, कुरान, पुराण, क्राइस्ट, अहमद, बुद्ध, माओ, साइबाबालगायत सबै देउताहरू मेरै पक्षमा छन् । लाखौँ कर्मचारीहरू सयौँ वर्षदेखि मेरै काममा पेन्सन पकाइरहेका छन् । सहिदहरूका सपनामा, नेताहरूका जपनामा, राजपत्रमा, घोषणापत्रमा, जुलुसमा, नारामा, संविधानका धारामा, राष्ट्रिय योजनामा जताततै म छु ।

तैपनि, म आजीवन असुरक्षित, भयभीत, गलित, भोको, नाङ्गो, हरकिङ् गाल, पिलन्धरे, रोगी, सुकुम्वासी, शरणार्थी, पीडित र प्रताडित छु ।

म नभएको भए यो संसार कति सुखी हुन्थ्यो होला ? मानिसहरू कति खुसी हुन्थे होलान् ? हरे म ! महात्मा-परमात्मा सबै खनिएर खन्याउँदा पनि कहिल्यै नभरनिे कत्रो बालुवाको रास रहेछु ? संसारैभरकिा सबै ओखती दल्दा पनि पुस्तौँसम्म घाँटीमा गाँड र कापमा हाइड्रोसिल झुन्ड्याएर हिँड्ने कस्तो घाँडो मधौरु रहेछु म !?

मेरो दुःख हटाउन बल गर्दागर्दै पुष्पलाल मरे । मेरो उद्धारमा लाग्दालाग्दै बीपी क्यान्सरको फन्दामा परे । मेरै नाम जप्दाजप्दै मनमोहन मूच्र्छा परे । मेरो चिन्ता गर्दागर्दै माधव नेपाल चाउरी परे । मेरा दुःखहरू झन्झन् मौलाए, त्यो खप्न नसकेर होला कृष्णप्रसाद झन्डै बौलाए । गिरजिाको सास जान लागिसक्यो । प्रचण्डको होशै भागिसक्यो ।

यसरी संसारका सबै सम्पन्न मानिसलाई दुःख दिएर पापको भारी बोकेर बाँच्नुभन्दा मर्नु निको भन्ने मलाई थाहा छ । यस संसारमा प्रजातन्त्र भन्ने चीज नहुने भए, बेलाबखत मैले भोट हाल्नु नपर्ने भए, मबेगर पनि कोही राजा, राष्ट्रपति वा प्रधानमन्त्री हुने भए, सरकार चल्ने भए, अड्डा-अदालत खुल्ने भए, जुलुस निस्िकने भए, आमसभा हुने भए, थपडीहरू बज्ने भए, एनजीओ-आईएनजीओहरू बाँच्ने भए म उहिल्यै आत्महत्या गरसिक्ने थिएँ । वास्तवमा म तिनीहरूकै लागि मात्र पो बाँचेको छु त ! धरोधर्म ! तिनीहरूलाई बचाउनु नपर्ने भए म उहिल्यै मरसिक्थेँ । संसारलाई यस्तो दुःख दिएर बाँच्थेँ र !

 copy paste from Nepal magazine .    by  laxman gamname.

  i like the way he  decribes  about common people.  i love  this article, so sharing  with u all.