[Show all top banners]

_____

More by _____
What people are reading
Subscribers
Subscribers
[Total Subscribers 1]

Rahuldai
:: Subscribe
Back to: Kurakani General Refresh page to view new replies
 वीरेन्द्रलाई पहिल्यै मार्न प्रधानसेनापति खटिएका थिए
[VIEWED 1618 TIMES]
SAVE! for ease of future access.
Posted on 04-15-11 6:12 PM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

वीरेन्द्रलाई पहिल्यै मार्न प्रधानसेनापति खटिएका थिए

चन्द्रकान्त ँउदास

इतिहास अनुसार नेपालका राजाहरूमा मानदेवले आफ्नै बुबाको हत्या गरेका थिए । त्यसपछि राजा पृथ्वीनारायण शाहको पनि हत्या भएको थियो । तर, पृथ्वीनारायणको हत्या शत्रुबाट नभई बाघले गरेको थियो । पर्ूवमा लिम्बुवान कब्जा गरेर आएका पृथ्वीनारायणले सैनिकहरूलाई नारायणी नदी ज“घार तराएर गलेर लखतरान परि चितवनको देवघाटस्थित ढुङ्गामा सुतेका थिए । त्यसैबेला बाघको आक्रमणमा परि उनको निधन भएको कुरा योगी नरहरिनाथले उल्लेख गरेका छन् । पछि उनका हाडखोर काठमाडौं ल्याएर बागमतिमा दाहसंस्कार गरिएको कुराले पनि यसको पुष्टि गर्छ । तर उनको अस्वाभाविक मृत्युको कुरालाई पनि नेपालको इतिहासबाट मेटाउने प्रयास गरिएको छ ।

राजा महेन्द्रको हत्या विदेशी अर्थात् भारतीय जासुसहहरूले गरेको देखिन्छ । एकथरि इतिहासकारहरूका अनुसार त्यसबेला राजा महेन्द्र माओत्सेतुङको निम्तोमा चीन भ्रमणमा जाने तयार भैरहेको थियो । चीन जानुअघि उनी केही दिन आराम गर्न तथा शिकार खेल्न चितवन गएका थिए । त्यसैबेला हृदयघात भएर उनको मृत्यु भएको पहिलो हल्ला भारतीय दुताबासले फैलाएको थियो, जसरी नारायहिटी दरबारहत्याकाण्डमा दीपेन्द्रको संलग्नतालाई भारतीय सञ्चारमाध्यमले नै र्सवप्रथम प्रचार गरेका हुन् । यसरी राजा महेन्द्रको हत्या गर्नुका पछाडि चीनस“ग उनले बढाइरहेको कुटनीतिक तथा सैन्य सम्बन्ध नै रहेको विज्ञहरू उल्लेख गर्छन् । तत्कालीन नेपाल सरकारले बाध्यतामा परेर भारतीय दुताबासले महेन्द्रको मृत्युलाई जसरी प्रचार गर्‍यो, त्यसैलाई सही मानिएको जानकारहरूको विश्लेषण पाइन्छ ।

राजा वीरेन्द्रले नेपाललाई शान्ति क्षेत्र घोषणा गरियोस् भनेर प्रस्ताव राख्नासाथ भारतले विरोध गरेको थियो । २०३६ सालमा नेपाली सेनाका तत्कालीन सेनापति गुणशमशेर राणालाई प्रयोग गरेर वीरेन्द्रलाई मार्ने योजना पनि भारतले नै बनाएको थियो भन्ने कुरा विभिन्न सञ्चारमाध्यमहरूमा चर्चामा आइसकेको छ । चिनिया“ जासुसले यो खवर राजा वीरेन्द्रलाई दिएपछि गुणशमशेरलाई पोखरास्थित फुलबारी ब्यारेकमा लगेर थुनिएको थियो । फेरि चिनिया“हरूले नै राजा वीरेन्द्रलाई भारतस“ग मिल्न सुझाव दिएका थिए । अनि चीनकै आग्रहमा वीरेन्द्रले गुणशमशेरलाई चीनका लागि नेपाली राजदूत बनाएर पठाएका थिए ।

राजा वीरेन्द्रलाई मार्न भारतले २०४२ सालमा पनि षड्यन्त्र रचेको चर्चा सञ्चारमाध्यमहरूमा धेरै पटक आइसकेको छ । राजदरबार र सिंहदरबारमा त्यसबेला भएको बमकाण्डको भित्री आसय त्यही रहेको बुझिन्छ । तर भारतीय जासुसहरूकै कमजोरीले उक्त अभियान सफल भएको थिएन । त्यस्तै नेपालले चीनबाट २०४५ सालमा एन्टिएअर क्राफ्ट गन ल्याएपछि वीरेन्द्रलाई जसरी पनि सिध्याउन भारतीयहरू लागेको सैनिक स्रोतले उल्लेख गर्दै भन्यो( 'भुटानबाट भाडाका नेपाली ल्याइयो । २०४६ सालको आन्दोलनमा ती भाडाका भुटानीलाई वीरेन्द्रको हत्या गर्न खटाइएको थियो । तर, पा“च सयभन्दा बेसी भुटानीको हत्या नेपाली सेनाले गर्‍यो । जबकी २०४६ सालको आन्दोलनमा ४३ जना नेपालीको मात्रै मृत्यु भएको प्रमाणित भयो । दरबारमार्गमा मेरका पा“चसय भन्दाबेसी नेपाली अनुहारहरू को थिए भनेर स्वतः पुष्टि हुन्छ ।'

भारतको सबैभन्दा डरलाग्दो षड्यन्त्र अहिले देखिन थालेको छ, किनकी अहिलेको सरकार राष्ट्रवादी भएको र यसलाई काम गर्न नदिने भारतको चाहना रहेको प्रष्ट छ । अहिले तर्राईमा भइरहेका बम बिस्फोटहरूका घटना यसकै उदाहरण हुन् । एक नेताको भनाईमा पश्चिम बंगालका तत्कालीन मुख्यमन्त्री ज्योति बसुस“ग नझुकेकैले गर्दा मदन भण्डारीको हत्या भयो । अहिले भारतस“ग झुक्न नचाहने नेताहरूको जीवन पनि सुरक्षाको दृष्टिले खतरनाक रहेको प्रष्ट हुन्छ । राजा महेन्द्रदेखि मदन भण्डारीलाई समेत सिध्याउने रणनीति रहेको भारतले नेपालका सबै देशभक्त नेताहरूलाई 'टार्गेट'मा राखेको हुन सक्ने कुरा अनुमान मात्र अवश्य नहोला †

विवेक शाहको पुस्तक मैले देखेको राजदरबारले पनि धेरै कुरा खोलेको छ । उनले अमेरिकालाई बचाएर लेखे पनि दरबारहत्याकाण्डमा भारतको संलग्नता प्रष्ट खुलाएका छन् । जानकारहरूका अनुसार शाह अमेरिकी लवीका थिए र दरबारहत्याकाण्डमा भारत र अमेरिकाको संयुक्त हात थियो । नेपाललाई जातीय संघीयतामा लगि चीनविरुद्धको अभियानका लागि भारत र अमेरिकालाई राजा वीरेन्द्रको हत्या गर्नैपर्ने थियो । पहिलाको खम्पा ब्रि्रोहमा पनि राजा वीरेन्द्रले अमेरिका र भारतको संयुक्त अभियानलाई पूरा हुन दिएका थिएनन् । क्रमशः

माओवादीको रूपान्तरण एजेण्डामा अरू दलहरू आए चुनावबाटै क्रान्ति सम्भव छ

- कृष्णप्रसाद आचार्य, उद्योगपति, व्यवसायी तथा समाजसेवी

वास्तवमा जनयुद्ध एउटा गतिमा अगाडि बढिरहेको थियो । सिंगो देश जनयुद्धमा लागेर जागेको अवस्था थियो । म त एउटा क्रान्तिप्रतिको शुभचिन्तक मात्र थिए“ । जनयुद्धको प्रभावमा परेर देशभरका जाली(फटाहाहरू सहर केन्द्रित भएका समाचारहरू सुन्दा सा“च्चिकै माओवादीले चीनमा माओले अपनाएकै रणनीति जनयुद्धमा अपनाएछ भन्ने मनमा तरङ्ग पैदा हुन्थे । र, आफू पनि क्रान्तिमैं होमिएको अनुभूति गर्न पुग्थे“ । म र्समर्थकमा त क्रान्तिप्रति त्यस्तो सोच र हौसला थियो भने झन् बन्दुक बोकेर मैदानमा लडिरहेका जनसेनाले ब्यारेकहरू कब्जा गर्दा कस्तो अनुभूति गर्थे होलान् भन्ने लाग्थ्यो ।

कुनै(कुनैबेला भने म शसंकित पनि नभएको होइन । केही पत्रपत्रिकाहरू माओवादीको हेडक्वार्टर भनेकै निर्मल निवास हो भनेर लेख्थे । यहा“सम्मकी एमालेका निकैजसो वरिष्ठ नेताहरू माओवादी दरबारपरस्त रहेको भन्दै र्सार्वजनिक मञ्चहरूमा भाषण गर्दै हि“ड्थे । मैले कतिपय यस्ता वामपन्थी साथीहरू पनि भटेको थिए“, जो प्रचण्ड भनेकै ज्ञानेन्द्र हुन् भन्थे भने कोही(कोही पद्मरत्न तुलाधर होलान् भन्थे ।

यस्ता कुराहरूको आधिकारिक खण्ड माओवादी पार्टर्ीी मुखपत्रहरूबाट नआउ“दा कताकता नमज्जा लाग्थ्यो । प्रचण्ड भनेका पद्मरत्न हुन् कि पुष्पकमल भन्ने मलाई राम्रो जानकारी थियो । वास्तवमा यो तत्कालीन सरकार पक्षीय सञ्चारमाध्यहरूको गोयवल्स शैलीको प्रचार थियो ।

चुनवाङ बैठकअघिसम्म पार्टर्ीीेतृत्वमा एक किसिमको उतारचढावले उग्रता लिइरहेको थियो । युद्ध मैदानमा खटिएका जनसेनालाई त्यसबारे थाहा हुने कुरै भएन किनकी पार्टर्ीीे गोप्यताको हद् उच्च थियो । म द्वन्द्व भइरहेका स्थानहरूमा गएको थिइन“ । तै पनि सहरमा संगठनको विस्तार गरिरहेका पार्टर्ीी साथीहरूबाट धेरै कुरा थाहा पाउ“थे । म यहा“ चुनवाङ बैठकको अघि पार्टर्ीीत्र बढिरहेको उतारचढावमा बारेमा कुरा गर्दैथिए“ । राजा वीरेन्द्र नै राजा हु“दाको कुरा हो । एक मित्रले के भन्नुभयो भने पार्टर्ीीत्र अध्यक्ष प्रचण्ड र वरिष्ठ नेता डा.बाबुरामबीच अन्तरसंर्घष्ा चुलिएर यो हदसम्म पुगेको छ कि धेरै नेताहरू विभाजित मानशिकतामा छन् । प्रचण्डजी र बैद्यजीहरू बाबुरामजीलाई भारतपन्थीको कित्तामा राखेर कार्वाही गर्ने तहसम्म ओर्लिसकेका छन् । उता बाबुरामजीहरू प्रचण्डजीलाई सिधै दरबारियाको आरोप लगाइरहनुभएको छ । एउटा आमूल परिवर्तनको लक्ष लिएर सामाजिक परिवर्तनका लागि सशस्त्र युद्धमा होमिएको र जनताको उर्ललो साथ पाइरहेको क्रान्तिकारी पार्टर्ीीे नेतृत्व तहमै आरोप(प्रत्यारोपको हद यहा“सम्म आइपुगेको सुन्दा कति नरमाइलो लाग्थ्यो म भनेर म शब्दमा व्यक्त गर्न सक्तिन । अत्यासलाग्दो निरासाले सताउ“थ्यो । क्रान्तिको पतन हुन्छ कि भनेर चिन्ता लाग्थ्यो । जनयुद्धमा जीवन वलिदान दिइरहेका योद्धाहरूको रगतको मूल्य के होला भन्ने अनुभव हुन्थ्यो ।

एकपटक एकजना मित्रले बाबुरामजीलाई पार्टर्ीीे नेतृत्वमात्र होइन साधारण सदस्यबाट पनि निस्कासन गरेर पार्टर्ीी श्रम शिविरमा पठायो भन्ने सुने“ । अर्को एक साथीबाट गोपाल किरा“तीले बाबुरामजीलाई भौतिक सफाया गर्नुपर्छ भन्ने माग पार्टर्ीीेडक्वार्टरमा राखेको भन्ने पनि सुने“ । यस्ता खवरहरूले मलाई साह्रै चिन्तित पार्थे । हुन म व्यवसायिक व्यक्ति भएर पनि होला, पार्टर्ीीग शुभचिन्तक र सहयोगीको सम्बन्धमात्र थियो । म आफ्नो काममा पनि उत्तिकै व्यस्त हुन्थे“ । यो व्यवसायिक व्यस्तता अहिले पनि जारी छ । एउटा कलिलो उमेरबाट मैले कम्युनिष्ट व्यवस्थामा मात्रै समाजका सबै समान हुन्छन् भन्ने सुनेर कम्युनिष्ट पार्टर्ीी प्रवेश गरेको थियो । विस्तारै आफू आवद्ध पार्टर्ीी सत्ता स्वार्थमा मात्र केन्द्रित रहेको पाएपछि अन्तिममा वर्गीय समानताको आशा माओवादीबाट मात्रै सम्भव भन्ने बुझेर सहयोगी र शुभचिन्तकको हैसियतमा सम्बन्ध गा“सिरहेको थिए“ । जुन दिनदेखि मेरो आत्मिय सम्बन्ध माओवादीप्रति बढिरहेको थियो, स“गस“गै जनयुद्धको उचाइ पनि बढिरहेका थियो । क्रान्ति जसरी पनि माओवादीले सम्पन्न गरेरै छाड्नेछ भन्ने मेरो विश्लेषण थियो । र, पार्टर्ीीे पकड देशब्यापी बनिरहेको अवस्था थियो । त्यस्तो अवस्थामा पार्टर्ीीत्र भीषण द्वन्द्व चलिरहेको छ भन्ने सुन्दा निराशाले हदै नाघ्थ्यो ।

मैले यी हि“जोका निराशाहरूलाई माओवादी नेताहरूको आजको सैद्धान्तिक अडान र राजनीतिक लक्ष्यप्रति देखिएको उदाशिनतास“ग दा“जेको मात्रै हो । अहिले पनि झण्डै(झण्डै चुनवाङ बैठकअघिको अवस्थामा नेतृत्व पुगेको हो कि भन्ने शंका हुन थालेको छ । चुनवाङ बैठकले जसरी माओवादी नेतृत्वमा रहेका प्रमुख नेताहरू प्रचण्ड, डा.बाबुराम र किरणजीबीच एकता गराइदिएको थियो त्यही अवस्थामा पार्टर्ीीझै अगाडि बढ्ने हो भने जनवादी क्रान्तिका लागि उचित मौका यही समय हो । संविधानसभाको निर्वाचनमा जसरी भर्खर जंगलबाट फर्केको अर्थात् खुलारूपमा संगठन विस्तार गर्न थोरैमात्र समय पाएको अवस्था थियो, जनताले आत्मीय विश्वासले माओवादीलाई मत दिएर देशको ठूलो पार्टर्ीीनाइदिए । झन् सबै नेताहरू हातेमालो गरेर एकपल्ट संगठन विस्तारका लागि नेपाल भ्रमण गर्ने हो भने सत्तामा जान माओवादीलाई कुनै वाह्य होस् वा आन्तरिक कुनै पनि पनि शक्तिले सक्नेछैन । सशस्त्र क्रान्तिबाट उठान भएको जनयुद्धले निर्वाचनबाटै पनि सत्ता कब्जा गर्नसक्छ र दर्ुइतिहाई मत अवश्य पाउनेछ । तर, यसका लागि नेताहरूबीचको घोचपेच होइन आत्मीय एकताको अनिवार्यता छ ।


 


Please Log in! to be able to reply! If you don't have a login, please register here.

YOU CAN ALSO



IN ORDER TO POST!




Within last 7 days
Recommended Popular Threads Controvertial Threads
Travelling to Nepal - TPS AP- PASSPORT
TPS Work Permit/How long your took?
मन भित्र को पत्रै पत्र!
Does the 180 day auto extension apply for TPS?
Another Song Playing In My Mind
NOTE: The opinions here represent the opinions of the individual posters, and not of Sajha.com. It is not possible for sajha.com to monitor all the postings, since sajha.com merely seeks to provide a cyber location for discussing ideas and concerns related to Nepal and the Nepalis. Please send an email to admin@sajha.com using a valid email address if you want any posting to be considered for deletion. Your request will be handled on a one to one basis. Sajha.com is a service please don't abuse it. - Thanks.

Sajha.com Privacy Policy

Like us in Facebook!

↑ Back to Top
free counters